Złość

Złość

Rozlały się morza gniewu

zarozumiałości wyrosła zapora 

a na dworze ciepła jesień

wybarwiła się w pięknych kolorach

Mimo ze serca gorące

 złotymi nićmi związane

to paskudny potwór zarozumiałości

piękną jesień w ponurą czerń zamienia

Grają surmy wojenne

kto kogo bardziej przydusi

rozstrzygnięcia być nie może

tylko płacz i łzy do poduszki

Zła duma popsuła wszystko

zarozumiałość - urosła pod obłoki

z góry patrzy na drugiego człowieka

wskazuje mu miejsce 

- ma być spokój

Przecież serca  te same

w jednym poezji biją rytmie

ambicją - nie pisze się wierszy

zarozumiałość - jest dla nich pustką

Wiersze warto pisać choćby dla jednego czytelnika

Jesienne ognisko

Jesienne ognisko

Jesień na kartofliskach porozpalała ogniska

zapach pieczonych ziemniaków i dym

usiądź z nami – nazbieraj sobie ciepła

powspominamy czasy 

gdy świat naszą młodością żył

Będziemy wpatrywać się  w ognia błyski

szukać wspomnień w blasku chwil 

wypatrywać w iskrach kolorów złotej jesieni 

i  twoich oczu dziewczyno, blasku gwiazd

Będziemy wspominać naszą wiosnę 

 jeszcze pozostał jej w ustach smak 

gdyśmy ruszali w świat - w chmurach głowy

a za nami, pozostał młodzieńczy czas

Piękniejsze wtedy były kwiaty 

miłością naszych serc nawożone

świat był przyjazny, takie czasy

noce na dworze w zapachu łąk

I byłaś ty, piękna dziewczyno

lecz tobie los lodowate serce dał

 swym wzrokiem zgasiłaś  uczucie moje

jak ognisko, niepotrzebne nikomu już

…...................................

Widzę co dzień Twoje oczy dziewczyno

Anioły żniszczenia

Anioły zniszczenia

Kosmos życia wysłał patrol na trzecią planetę - od słońca tę - która kolorami zieleni mieni się, w słonecznym układzie Przybyli i zobaczyli miasta dwa, skłócone wzajemnie walczyły ze sobą o wszystko o ziemię, którą zgarnęli - od Boga Wysłano patrol na ziemię prowadził go sam Wędrowiec wylądował w okolicy doliny Siddim i poszedł - pieszo o miasta pukał tu od domu do domu Nikt mu otworzyć nie raczył podzielić się kawałkiem strawy kubkiem wody pokrzepić woleli bardziej swoje zabawy Jeden Lot poczciwy się znalazł który współczuł losowi wędrowca nakarmił go, winem napoił do snu ułożył, by odpoczął Lecz nieżyczliwi sąsiedzi wydali Wędrowca w Piłata ręce ten go w wieży uwięził potraktował - jak szpiega nie brata Patrol wysłał groźbę na ziemię wędrowca uwolnić należy pod groźbą zniszczenia Gomory pod groźbą spalenia Sodomy Ale lud ich, zadufany w swe obronne mury wyśmiał groźby patrolu zlekceważył je sobie nie poczynił skruchy Spadły na ziemie dwa przerażające anioły ostrzeżono tylko Lota by opuścił - teren zniszczenia Anioły użyły atomu by spopielić miasto niezgody w ogniu spłonęła Gomora w pył spalili się jej ludzie Patrol ponowił żądanie natychmiast zwolnić wędrowca gdyż to samo z Sodomą się stanie w stosie atomu zniknie na zawsze Warunek był nie do spełnienia gdyż Piłat się zbytnio pośpieszył zostały z wędrowca szczątki teraz je wydano Lotowi Ostrzeżono tylko Lota to On był jedynym sprawiedliwym uciekaj z miasta Locie i broń Boże nie patrz do tyłu Lot zebrał całą rodzinę ruszyli w daleką drogę zabronił zaglądać do tyłu gdyż nie wolno zaglądać - w ogień Anioły znów spłynęły z nieba zemsta - też była okrutna stos atomowy ogniem zapłonął niszczył miasto wichrem i błyskiem Lot przyśpieszył kroku by uciec stąd jak najdalej lecz zwyciężyła ciekawość żony spojrzała i poraziło ją błyskiem Padła żona rażona na pomoc było za późno z dwóch miast bogatych i wielkich została popiołu polana To zdarzenie pamięta historia pamięta także i biblia tak się zawsze dzieje gdy zarozumiałość jest wielka sięga - do samego nieba Więc pilnuj się poeto by miłe uszu słowa nie uderzyły do głowy ona jest zawsze krucha Leszek K.

Dzięki Ci

Dzięki ci

Za twój uśmiech

namalowany 

wiosennym deszczem

- kolorami jesieni

Będę pisał wiersze

to moje myśli 

czy piękne

Mam nadzieje

że one

choć odrobinkę

błysną dla ciebie

- uśmiechem

Na życie 

znojne i trudne

na naszych chorób tysiące

by uśmiech 

męża czy żony

codziennie błyszczał

Jak słońce

Jesień

http://www.youtube.com/watch?v=4QbC5Xghs28&feature=related

Jesień

Zobaczyłem dziś babie-lato

znak wczesnej jesieni 

frunęło z pajączkiem przez łąkę

jedwabiem iskrzyło się w dali

Słoty jesiennej zwiastun i dżdżów 

Wrzesień

Wrzesień

Przywitał nas chłodem

 przenika przez stopy rosą

kwiaty

jeszcze nie ścina  mrozem 

ale owoców - daje nam kopy

Gospodynie robią przetwory

powidła słodkie na zimowe wieczory

grzyby się suszą w kominie

a słoneczniki

One jeszcze się słońcem cieszą

Ty

Ty 

Będę cię szukał - w pustyni miast 

gdzie świt rozświetla życie 

będę pytał kwiaty 

czy to ta pani 

- która powstała z moich snów 

Cisza

Cisza

Najpiękniejszym z marzeń jest cisza 

ona łka do Ciebie  miłością

łzy leje strumieniami srebra

czasem powietrza jej brak 

Nocami gnieździ się poduszką 

obrazów tworzy tyle że aż strach 

często tworzy fałszywe - ze kocha 

przecież wiesz  sam jaka ona  jest